Schrijfwedstrijd meegedaan, had zo een deel van het verhaal van Nick kunnen zijn. Nou ja, we weten in ieder geval waar hij is nu. :) Zou het mogelijk zijn dat de zoektocht ten einde is?.

Zie de tekst de onderaan de pagina voor het eindresultaat.

 

 

 

I have made a short story in a writing competition here in Holland, it could have been a part of Nick's story (trilogy character) At least now we know where he is. :)  Is it possible that the search has ended?  I have published the story in Dutch, tomorrow follows the translation in English.

 

 

 

De cliffhanger is :

Mijn wangen stonden strak van de kou toen ik de deur van de berghut achter me dichttrok. Uit de hut hoorde ik Eline roepen: "Waag het niet om me hier alleen achter te laten, schoft!" Er klonk het geluid van brekend glas, en toen werd het stil. Ik bond mijn ski's om en begon aan de afdaling. Even later zag ik Crans Montana liggen en daar beneden lag Sion met het kleine vliegveldje, mijn bestemming. Daar moest ik zo snel mogelijk naar toe. Zonder twijfel stortte ik me van de met rotsen bezaaide helling. Als Eline de waarheid had gesproken, was dit mijn enige kans om te voorkomen dat alles gruwelijk fout zou gaan. Ik keek op en zag dat alle hoop verloren was. Het vliegveld bleek dicht, de startbaan bedekt met een dikke laag sneeuw.

Opeens voelde ik de sneeuw onder me schuiven. Voor ik het wist rolde ik naar beneden. Met mij kwam een ton extra sneeuw mee.’

 

Als een deken omsluit de sneeuwmassa mij, de paniek slaat toe. Ik worstel me door de sneeuwlagen heen en eigenlijk bereik ik hierdoor het tegendeel. Meer en meer word ik omarmd door de sneeuw. Door de paniek kan ik niet helder denk, ik voel dat ik mijn oriëntatie kwijt raak en uiteindelijk verlies ik het bewustzijn. Ergens iets hoor ik, voel ik? Met moeite krijg ik mijn ogen open. Het besef dat ik onder de sneeuw lig slaat weer toe als een moker. Maar nu heel opmerkzaam kijk ik naar een lichtje boven mij, het beweegt. Er is weer hoop voor mij, volgens mij is daar iemand. Ook zie ik nu een beweging in de sneeuw, er is iemand aan het scheppen. Mijn redder, geweldig, mijn hart zwelt op als ik zijn besneeuwde gezicht zie. Van hem hoor ik dat ik vermoedelijk al zo'n 6 uur onder de sneeuw lig. Zij hebben mij kunnen traceren door via de fabrikant van mijn telefoon mijn locatie te bepalen. Eline schijnt gebeld te hebben met Sion om mij tegen te houden. Vandaar dat het balletje is gaan rollen en reddingsploegen naar mij op zoek gegaan zijn. En gelukkig heeft een van de reddingswerkers aan een telefonische opsporing gedacht. GPS zit vaak in smart phones en zeker in deze.  Je kunt hiermee een nauwkeurige locatietracking uitvoeren.   Als je niet in staat bent om zelf te bellen is traceren dan een optie. Ik schud mijn hoofd als ik besef dat Eline deels verantwoordelijk is voor mijn redding. No way dat ik haar daarvoor wil bedanken, zij is nu net diegene die mijn hele leven verwoest heeft. Ik stel me voor aan mijn redder  'Nick, aangenaam en je wilt echt niet weten hoe aangenaam?' 'Gaaf telefoontje Nick, als we straks hier weg zijn wil ik hem eens nader bekijken. By the way, mijn naam is Ferdy'. Ferdy trekt me verder de sneeuwdeken uit en ik rek en strek mijn spieren. Gelukkig, alles werkt nog. 'Wat deed je hier eigenlijk, middle in the fucking nowhere? Hier is absoluut geen skipiste en zelfs de bewoners van dit gebied gaan beslist deze kant niet op.' Met deze vraag zet hij me onmiddellijk terug in het heden. 'Hoe kunnen we hier zo snel mogelijk wegkomen en richting een vliegveld?' Bijna voel je het bruisen van mijn opnieuw gevonden energie in de lucht om ons heen. Ferdy kijkt me bevreemd aan. 'Zou je eerst niet eens wat bijkomen? Bovendien moet je naar een ziekenhuis om nagekeken te worden’ 'Ferdy, ik weet dat ik ondankbaar klink maar over een paar uur is mijn leven voorbij. Ik moet absoluut naar een vliegveld anders is mijn situatie hopeloos.'  Wanhopig kijk ik hem aan en gelukkig zie ik dat het bij hem doordringt dat het mij volkomen ernst is.  Ferdy geeft mij mijn skistokken zegt  'Kom, het zal niet makkelijk worden maar we gaan een poging ondernemen om hier weg te komen. Zelfs voor mij zal het niet meevallen. Blijf in mijn sporen'  Over de verse sneeuw suizen we het onbekende tegemoet. Na een half uurtje ononderbroken doorgegaan te zijn, stopt Ferdy abrupt. Donnerwetter hoor ik hem in zichzelf mompelen. Hij draait zich naar mij om en ik zie de wanhoop in zijn ogen. Nick, ik weet het ook niet meer, door de lawine is alles veranderd. Al mijn herkenningspunten zijn verdwenen. Je redding gaat iets langer duren dan normaal. De wanhoop slaat bij mij toe. Het enige dat ik niet heb is tijd. Dan slaat het bij mij in als een bom. 'Ferdy, ik heb een kaartlezer op mijn telefoon, heb je daar iets aan?'  'Aber naturlich, kom op met dat ding'. Gretig gaat hij aan de slag, ik laat hem zien hoe hij via de apps naar de correcte functie gaat. 'Super, waarom heeft onze brigade deze telefoon niet?'  Daar gaan we weer en deze keer in de goede richting. Het duurt niet lang of we zien in de verte wat huizen en dichterbij gekomen zie ik ook het gebouw van de reddingsbrigade. Daar aangekomen haasten we om ons van de skipakken te verlossen. We rennen naar de jeep, stappen in en Ferdy rijdt richting de luchthaven van Crans Montana. De andere leden van de reddingsbrigade kijken ons verbaasd na. Hij schudt zijn hoofd in ongeloof en zegt 'Zo'n redding als dit heb ik nog nooit meegemaakt, wat is er eigenlijk aan de hand? Wil je mij dat vertellen alsjeblieft.'

'Mijn verhaal is vreselijk en lang Ferdy maar ik ben blij dat ik het met iemand kan delen. Mijn vak is affiliate marketeer, als je die functie goed wil doen dan moet je vaak seminars bijwonen van de vaklui in die branche. Dus ik reis de hele wereld rond om alle informatie te verzamelen die ik maar kan krijgen. Tijdens mijn Londen tripje heb ik iemand ontmoet waar ik lang geleden ongelooflijk verliefd op ben geweest en eigenlijk ben ik dat steeds gebleven. Door omstandigheden ben ik haar destijds kwijt geraakt en ik ben zo blij dat ik haar weer gevonden heb. Na haar heb ik nooit meer een vaste vriendin gehad, losse flodders wel ja maar niet the one and only. De hoop had ik al opgegeven, ik leef voor mijn werk. Maar nu is alles anders geworden. Zij was in het hotel waar ik verbleef en op het moment dat wij elkaar zagen wisten we beiden dat deze ontmoeting voorbestemd was. Nog nooit ben ik zo van slag, zo verliefd, zo hopeloos verloren maar heel gelukkig geweest. Maar natuurlijk is er een probleem, zij is verloofd en gaat morgen.....' Ik schrik terwijl ik me realiseer dat de trouwerij vandaag al gaat plaatsvinden. Door de uren dat ik bewusteloos was is er natuurlijk veel tijd verloren gegaan. De moed zakt me in de schoenen. 'Hoe laat is het nu?' vraag ik Ferdy. 'Ik heb met haar op de luchthaven van Londen afgesproken om 12 uur precies vandaag'.  Op dat moment gaat zij haar huwelijk afblazen, hierdoor hadden we beiden bedenktijd of te bekijken of dit wel echt is wat we willen. Voor mij was het niet nodig geweest, ik ben heel zeker dat ik haar wil. Voor nu en altijd'. Ferdy kijkt me indringend aan. 'Waarom zat je dan boven op die berg, dat is toch vragen om problemen?'  'Door Eline' Droevig laat ik mijn hoofd hangen. 'Eline is mijn personal assistent, zij heeft mij verteld dat Anna helemaal niet van plan is haar huwelijk af te blazen. Afgelopen donderdag kwam ze aan met de aankondiging uit de krant van het huwelijk van Anna en Jeff. Ik was troosteloos, depressief en ze heeft me direct meegenomen op de vlucht naar Zwitserland. Zij heeft dat huisje gehuurd op die berg. Eigenlijk heb ik me verder nergens mee bemoeid en alles maar over me heen laten komen. Mijn leven was voorbij, ik was verraden door mijn liefste. Zo zag ik dat. Tot er een berichtje kwam van Anna. Ze mistte me en kon niet wachten tot het zaterdag 12 uur was. Aan het eind van het berichtje stond nog de opmerking dat ze hoopte dat ik zeker was betreffende ons maar dat dit bevestigd zou worden door mijn komst op de luchthaven.' De wanhoop slaat weer toe bij mij. Ferdy geeft mij de telefoon, hij had hem nog in zijn zak vanwege de navigatie. 'Dus het was een communicatiestoornis eigenlijk'? vraagt hij nog.  De woede vlamt weer door mij heen 'Nee, zeker niet. Het was Eline, blijkt dat ze al een jaar verliefd op mij is. Zij heeft de boel gemanipuleerd en ons leven totaal verwoest' Ondertussen probeer ik of ik telefoon nog aan de gang kan krijgen, na al dat lawinegeweld zal dit niet meevallen denk ik. Ongelooflijk, alle functies doen het nog. Ik check de tijd en ik zie tot mijn ontsteltenis dat het precies 12:00 uur is. Op dit tijdstip had ik Anna in mijn armen moeten sluiten. Te laat...................wat moet ze teleurgesteld zijn. Ik kan niet eens meer met goed fatsoen bellen. Terneergeslagen laat ik mijn hoofd hangen en dan ineens hoor ik een bliep, afkomstig van mijn telefoon.  Er komt een reminder binnen maar ik heb geen zin om hem te openen, ben veel te depressief. 'Geef eens hier' zegt Ferdy streng. Hij opent het bericht en begint te lachen en slaat me op mijn schouder. 'Bellen man, je hebt nog een uur en als jij niet belt doe ik het!' Vol ongeloof kijk ik hem aan, pak de telefoon van hem af en lees snel het berichtje. Een reminder van een uur tijdsverschil!   Stralend druk ik mijn snelnummer naar Anna in, ze neemt onmiddellijk op. 'Anna, Anna, roep ik door de telefoon. Ik kom eraan, zo snel mogelijk.' Ik hoor haar mijn naam roepen door de telefoon. 'Ja liefste, ik mis jou ook, ik ben nu op weg naar het vliegveld. Tijdens de reis naar het vliegveld ben ik door een lawine verrast, gered door mijn telefoon en de reddingsbrigade van Crans Montana. Lang verhaal, ik kom eraan. Het is nog even afwachten of ze het vliegveld weer sneeuw vrij gekregen hebben.  Wil je met me trouwen?' 'Ja, ja, ja, ik wacht op je!' wordt er door Anna aan de andere kant van de lijn geroepen. Intens gelukkig stap ik uit op de parkeerplaats van de luchthaven. Ferdy en ik omhelzen en elkaar en na het slaan op schouders en de felicitaties en de bedankjes over en weer zeg ik tegen Ferdy 'Ferdy, vandaag ben ik vier maal gered, Eenmaal door jou en drie maal door mijn telefoon. Ik zorg er persoonlijk voor dat jij en de hele reddingsbrigade ook deze telefoon tot jullie beschikking krijgen. En jij bent natuurlijk ook uitgenodigd voor onze bruiloft'. Met een zwaai van mijn arm richting Ferdy loop ik mijn nieuwe leven tegemoet.